Με Πληγωσαν...

με πληγωσαν ανεπανορθωτα...και ακομα δεν το καταλαβαν. ειμαι μονη μου. και στο σπιτι και στο εσωτερικο μου. δεν θελω να μιλαω. δεν θελω να πω τιποτα σε κανεναν. ο νους μου εχει στερεψει πλεον απο λογια. και ολα αυτα ειναι περιττα. γιατι υπαρχει αυτος ο κοσμος? τι ειμαστε τελικα εμεις για αυτον? παρεξηγημενοι ειμαστε. αυτο ειμαστε. γιατι δεν μπορουμε να ζησουμε. γιατι δεν ξερουμε πως να ζησουμε. γιατι δεν θελουμε να ζησουμε. και αναρωτιεμαι. τι ειμαστε τελικα? γιατι τα κανουμε ολα αυτα? γιατι υπαρχουμε? και μπορω να απαντησω. υπαρχουμε γιατι δεν το επιλεξαμε. οτι δεν θελει ο ανθρωπος να κανει ή να γινει στο τελος αυτο γινεται. δεν ξερω αν με καταλαβαινετε... μισος. αυτο υπαρχει. αγαπη? χαθηκε για παντα. γιατι? αυτο το γιατι τυρανναει ολο τον κοσμο. και καθομαι και γραφω πραγματα που ποτε κανεις δεν θα διαβασει και νιωθω καλυτερα. νιωθω καλυτερα για αυτον τον αδικο και σκληρο κοσμο. υπαρχει αγαθοτητα τελικα? εστω και σε ενα νεογενητο μωρο? δεν το νομιζω...